Στο πρώτο μου Ironman ταξίδεψα μόνος μου. Ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πως στους αγώνες αυτούς χρειάζεσαι παρέα. Ιδανικά την παρέα άλλων Ελλήνων συναθλητών που πάνε για τον ίδιο σκοπό, τον τερματισμό σε αυτή την δύσκολη δοκιμασία. Πλέον 9 χρόνια μετά, μπορώ να πω πως οι πιο ευχάριστες αναμνήσεις ήταν αυτές από τους αγώνες στους οποίους οι Έλληνες έδωσαν δυναμικό παρόν, δημιουργήθηκαν μεγάλες παρέες, μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας για τον αγώνα, κάτσαμε στο ίδιο τραπέζι να φάμε, κάναμε τα αστεία μας, γελάσαμε με τη ψυχή μας και ανανεώσαμε το ραντεβού για ένα ακόμα Ironman στο μέλλον.
Το ίδιο αισθάνθηκα και φέτος, στη Φρανκφούρτη και στην Κοπενχάγη. Μόνο που στη δεύτερη υπήρχε και ο “τοπικός” Κωνσταντίνος Νταφαλιάς, που βοήθησε όσο μπορούσε όλους τους Έλληνες αθλητές να φέρουν σε πέρας το σκοπό τους όσο καλύτερα μπορούσαν. Είναι ήδη γνωστός σαν εξαιρετικός supporter όσων αγωνίζονται σε αγώνες στο εξωτερικό, αλλά εγώ θα ήθελα να του αποδώσω έναν ακόμα πιο σημαντικό τίτλο κι ας ακούγεται λίγο αστείος και υπερβολικός, αυτόν του “team manager“.
Το βίντεο που ακολουθεί περιλαμβάνει διάφορα πλάνα που βιαστικά προλάβαμε να τραβήξουμε εντός κι εκτός αγώνα. To Ironman της Κοπενχάγης είναι ένας γρήγορος αγώνας, ιδανικός για τους καινούργιους αθλητές που θέλουν να δοκιμάσουν την απόσταση αυτή, πόσο μάλλον όταν γνωρίζουν ότι εκεί θα τους περιμένει ο Condaf…