Μένουνε σπίτι. Αυτοί. Όχι ΕΓΩ. Γιατί Εγώ ξέρω, προσέχω. Δεν πρόκειται να μου συμβεί. Εγώ δεν κολλάω σου λέω. Θα πάω με τους φίλους μου έξω για τρέξιμο, ή με το ποδήλατο, δεν χάνεται τέτοια μέρα, χαρά Θεού. Γιατί δεν είμαστε να χάνουμε προπόνηση. Όλο το χειμώνα μέσα είμασταν.
Μένουνε σπίτι. Οι Άλλοι. Αφού εγώ είμαι “καθαρός”, γερός, υγιής. Σιγά μην χάσω τέτοια μέρα έξω. Ειδικά τώρα που είναι κλειστές οι πισίνες, λέω να πέσω και κάνα μισάωρο στην θάλασσα, για να μην χάσω την επαφή.
Μένουνε σπίτι. Ευκαιρία είναι να δείξω, που είμαι τέτοια μέρα με τους φίλους μου. Ώρα για στόρυ. Με την παρέα. Χαμόγελα αυτοπεποίθησης και κλικ.. Τάγκαρε με, για να κάνω repost. Γιατί είμαστε high. Και η ομάδα μαζί, ακόμη πιο high.
Μένουνε σπίτι. Βρε τι μέρα χάσανε. Ντάξει᾽ δυo- τρεις ωρίτσες και μετά σπίτι και εμείς. Μην χαθεί η προπόνηση. Μετά και εμείς “#μένουμε_σπίτι”: θα βγάλουμε και από εκεί νέο story.
Σήμερα χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία. Σαν κοινωνία. Σαν (τριαθλητική) κοινότητα. Σαν άνθρωποι. Σαν Αξίες. Σαν Πολίτες μια ώριμης Δημοκρατίας. Δεν χρειάζεται νομοθετική πράξη σε περίοδο πανδημίας, να σου πει η Πολιτεία τι πρέπει να κάνεις. Προτεραιότητα είναι το κοινό συμφέρον. Το κοινό καλό. Αν αυτό σημαίνει κάτι για σένα. Γιατί όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, νομοτελειακά θα έρθει και η δική σου σειρά.
Σε τέτοιες κρίσεις, κοιτάς πως θα απασχολήσεις λιγότερο τον κρατικό μηχανισμό, πού είναι στα όριά του. Κοιτάς πως θα είσαι πιο σεμνός, αθόρυβος, συνεργάσιμος και πιο διακριτικός, για τον συνάνθρωπό σου, που θα χρειαστεί το άδειο κρεββάτι σε κάποιο νοσοκομείο. Το ασθενοφόρο που περιμένει το σήμα, για την επείγουσα διακομιδή. Αυτό που ενδεχομένως να του στερήσεις εσύ, με έναν ενδεχόμενο τραυματισμό σου, στην προπόνηση με το ποδήλατο. Για τις φιάλες αίμα που ενδεχομένως θα στερήσεις. Για την έκθεση σου και στον Ιό όσο και στον κίνδυνο. Για τον νοσηλευτή που δοκιμάζεται και θα δοκιμαστεί για πολλές εβδομάδες ακόμη να ξεπεράσει τα όριά του, έχοντας έναν ακόμη (απρόβλεπτο) μπελά στην βάρδια του.
#MενουΜε_Σπίτι. ΟΛΟΙ.