O Γιώργος Μυζάλης καταγράφει το δικό του βιωματικό ταξίδι, έχοντας ολοκληρώσει με επιτυχία τον πρώτο του αγώνα full distance!
Θα μπορούσε να είναι (αν δεν είναι ήδη) τίτλος ταινίας με πρωταγωνιστή τον James Bond. Ή το τέταρτο μέρος της σειράς με κεντρικό ήρωα τον Jason Bourne. Σίγουρα είναι και μια από τις πιο εύστοχες περιγραφικές φράσεις της ίδιας της ζωής. Γιατί το «ποτέ» είναι (ή θα έπρεπε να είναι) απαγορευμένη λέξη. Σε ό,τι με αφορά, κάθε φορά που χρησιμοποίησα αυτή τη λέξη, φρόντισε η ίδια η ζωή να με… «ξεβρακώσει». Κι αν, αγαπητέ αναγνώστη μου, αναρωτιέσαι τι σχέση έχουν όλα αυτά με το αγαπημένο τριαθλητικό site που διαβάζεις, τότε απλά θα σε ενημερώσω ότι στις επόμενες γραμμές θα προσπαθήσω να αποτυπώσω στο «ηλεκτρονικό χαρτί» την εμπειρία μου από το πρώτο μου IRONMAN.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη IRONMAN. Ήταν από το στόμα του πολυαγαπημένου μου φίλου, και κορυφαίου (σε παγκόσμιο επίπεδο) tattoo artist, Γιώργου Καλοδήμα. Εκείνος μου μίλησε με περίσσιο θαυμασμό για όσους το κατορθώνουν και θυμάμαι ξεκάθαρα ότι τότε εκστόμισα το «ποτέ» που σας ανέφερα παραπάνω.
Φτάνουμε, όμως, στο 2020. Μετά από 12 τερματισμούς σε Μαραθωνίους και αμέτρητους άλλους σε μικρότερες αποστάσεις όλων των δρομικών λογιών (έως και ένα μικρό Ultra – 80km), μπλέκω με «κακές (τριαθλητικές) παρέες». Δεν ήθελα και πολύ. Το ένα έφερε το άλλο και μέσα στο 2021 βρέθηκα στη γραμμή εκκίνησης πολλών τριάθλων ανά την επικράτεια. Πάντοτε με τον «αρχηγό» και τον «υπαρχηγό» μου μαζί. Ο λόγος και η ευγνωμοσύνη στους Μάρκο Πάχο και Πάνο Βλάχο αντίστοιχα. Εκείνοι «φταίνε». Μαζί τους έφτασα μέχρι την εκκίνηση (και τον τερματισμό) του half στο Ναυαρίνο πέρυσι, μαζί τους (και με μερικούς άλλους εκλεκτούς) μέχρι την αντίστοιχη εκκίνηση (και τερματισμό) του πρώτου μου full στο Klagenfurt της Αυστρίας πριν από ένα μήνα περίπου.
Τι θα ήθελες να μάθεις, φίλτατε αναγνώστη μου, και τι θα ήθελα εγώ να μοιραστώ μαζί σου σχετικά με αυτό; Θα κάνω μια προσπάθεια να γράψω. Όχι λεπτομέρειες, δεν νομίζω ότι αυτές έχουν ιδιαίτερη αξία. Δεν θα σε φλομώσω με προπονητικές αναφορές, καταγραφές χρονομέτρων, στόχους που επιτεύχθηκαν ή μη και λοιπά δαιμόνια. Το λακωνίζειν, εστί φιλοσοφείν. Έχουμε και λέμε, το λοιπόν:
- Ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει σε αθλητικό επίπεδο.
- Πέθανα και αναστήθηκα μέσα στον αγώνα.
- Απόλαυσα κάθε στιγμή, τόσο της διαδρομής, όσο και του προορισμού. Ναι, «σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη» και τα σχετικά, αλλά είναι σημαντικό το «να πιεις νερό απ’ τη βρύση». Κι εγώ το ήπια. Άλλες στιγμές αχόρταγα και άλλες με το… ζόρι σχεδόν.
- Ό,τι κι αν άκουσα πριν τον αγώνα δεν είχε καμία σχέση, εν τέλει, με αυτό που βίωσα. Είναι, θαρρώ, το IRONMAN διαφορετικό για καθέναν που το επιχειρεί.
Ευγνωμοσύνη προς:
- Το προπονητικό team του myathlete (σ.σ. Ευρώπη Κακογιαννάκη, Αγγελική Σκούμπα, Katy Taveira, Πέτρο Γκαζώνη και Νίκο Δημητριάδη) για την καθοδήγηση και τη φροντίδα. Χωρίς εκείνους δεν θα τα είχα καταφέρει.
- Το Φώτη Γρηγοράτο για τα μαγικά του χέρια και την πελώρια Κεφαλλονίτικη καρδιά.
- Την αγαπημένη μου γκουρού γιατρό χειροπράκτη, Κατερίνα Μουστάκα, που με έσωσε το 2020 και με σώζει τακτικά και προγραμματισμένα έκτοτε.
- Μερικούς ακόμα ανθρώπους: τον Τάκη Μαργαρίτη της Myofit και της Maurten, το Μανώλη Σταυρόπουλο της Amistim και της Compex, τη Σοφία Τσαμπάση του Sofit, τον Κώστα Λογοθέτη και την Έλενα Πορτία της Bionat και της Terranova Nutrition Greece.
Οπωσδήποτε αγάπη, συγκίνηση και ευγνωμοσύνη προς:
- Το Μάρκο και τον Πάνο, τον Πάνο και το Μάρκο – ιδιαιτέρως για τις φανταστικές μας κουβέντες κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου ταξιδιού, αλλά και του γενικότερου «ταξιδιού ζωής» (αξέχαστα θα μου μείνουν όσα συζητήσαμε στο μόλο της λίμνης του Klagenfurt την επομένη του αγώνα, όπου τίποτα σχετικά με αυτόν δεν ειπώθηκε). #outemepensa γενναίοι μου! Ξέρετε εσείς.
- Την Κατερίνα Φιλιππίδου για την έμπρακτη υποστήριξη και το ειλικρινές ενδιαφέρον για την όλη προσπάθεια.
- Τέλος, αυτό το «κορμάκι» (μου) που μου «δίνει» όσα του ζητώ και ανταποκρίνεται στις «παλαβωμάρες» μου.
Από τις 4 Ιουλίου μέχρι σήμερα, έχω θέσει ένα ερώτημα εντός μου: θα το ξαναεπιχειρήσεις; Προς το παρόν, απάντηση δεν έχω. Ένα πράγμα ξέρω μόνο: ό,τι κι αν μου αποκριθώ, όποτε κι αν συμβεί αυτό, μια λέξη δεν θα περιλαμβάνει στα σίγουρα η απάντηση. Και, ενδεχομένως, η απουσία αυτής της λέξης να είναι ήδη μια κάποια απάντηση.
Γιώργος Μυζάλης
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν υπάρχει συγκεκριμένη «προϋπηρεσία» που σε μετατρέπει από δρομέα (ή ό,τι άλλο) σε τριαθλητή. Στους πόσους, δηλαδή, τερματισμούς ανακηρύσσεσαι triathlete. Και για να είμαι ειλικρινής, δε με πολυνοιάζει. Ακόμα και σήμερα, όταν με ρωτούν αν ασχολούμαι με τον αθλητισμό, απαντώ καταφατικά συμπληρώνοντας: «τρέχω».
Υ.Γ.2. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές του ταξιδιού αυτού, ένας sms της ανιψιάς μου της Αλίκης για καλή τύχη.
