Γιάννης Χατζήμπεης: “ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΑΣ”

Μια ταινία για το άθλημα του Παιδιού, του Γονιού και του Τριάθλου

Λίγα λόγια για την ταινία:
Ένας αθλητής µε αναπηρία πηγαίνει την επτάχρονη κόρη του και τον πεντάχρονο γιο του  σε έναν από τους πρώτους τους αγώνες παιδικού τριάθλου και θυµάται τον πιο δύσκολο αγώνα που ο ίδιος έχει κάνει ποτέ: ένα IRONMAN. Πρόκειται για µια από τις πιο εξαντλητικές ψυχοσωµατικές δοκιµασίες που µπορεί ν’ αντέξει κανείς• έναν  αγώνα  που  περιλαµβάνει 3,86 χλµ. κολύµβησης, 180 χλµ. ποδηλάτου και 42,2 χλµ. ενός µαραθωνίου, σε µια µέρα. ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΑΣ, όµως, δεν είναι µόνο µια ταινία για το τρίαθλο ή για την προσωπική ιστορία του πρώτου Έλληνα αθλητή µε αναπηρία που ολοκλήρωσε τον άθλο του IRONMAN. Είναι µια ταινία µε χιούµορ και αισιοδοξία, που μιλά επίσης για τον τρόπο που ο αθλητισµός επηρεάζει µια οικογένεια, γεφυρώνοντας την απόσταση που υπάρχει ανάµεσα στα παιδιά και τους γονείς. Aναδεικνύει την οπτική των παιδιών, που µέσα από τον αθλητισµό, προσπαθούν να αντιληφθούν την ιδέα της υπέρβασης των ορίων µας, που τόσο πολύ γοητεύει τους µεγάλους.

Ταινία, “Τα Όρια μας”

Προγραμματισμένες Προβολές

27/11/21, Σάββατο, 17:30, Πρεμιέρα Δαναός

28/11/21, Κυριακή,  16:00-Δαναός, 19:00 Ταινιοθήκη (Πρώτη προβολή, με αγγλικούς υπότιτλους)

01/12/21, Τετάρτη,  18:00, Δαναός 5 ευρώ

02/12/21, Πέμπτη,   19:00, Ταινιοθήκη, 1+1 εισιτήριο (με αγγλικούς υπότιτλους)

03/12/21, Παρασκευή, 21:00, Ταινιοθήκη (με αγγλικούς υπότιτλους)

04/12/21, Σάββατο,  19:00, Ταινιοθήκη (με αγγλικούς υπότιτλους)

05/12/21, Κυριακή,  19:00, Ταινιοθήκη (με αγγλικούς υπότιτλους)

Τιμές εισιτηρίου 6 ευρώ.

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Είδος: Ντοκιμαντέρ – Εικόνα: Έγχρωμη, 1.66:1 – Διάρκεια: 78’ – Γλώσσα: Ελληνική (με αγγλικούς υπότιτλους στην Ταινιοθήκη) Τεχνική ολοκλήρωση: Φεβρουάριος 2020 – ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΑΣ trailer: https://vimeo.com/371465434

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κινηματογράφιση: Παντελής Ματζανάς (GSC), Αργύρης Θέος(GSC), Γιώργος Ευστρατιάδης, Παναγιώτης Στεργιανός, Δ. Γιατζουζάκης.

Μοντάζ: Γιώργος Πατεράκης

Ήχος: Tone Studio – Κώστας Φυλακτίδης, Γιάννης Γιαννακόπουλος

Διεύθυνση Παραγωγής: Δήμητρα Νικολοπούλου, Έντυ Διαμαντόπουλος Παραγωγή: MFC 4 ALL

Έρευνα-Σενάριο-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γιατζουζάκης

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: Γιάννης Χατζήμπεης, Μελίνα, Φίλιππος, Θοδωρής και Κοραλία Χατζήμπεη, Μαρία Φωλά, Γιώργος Μαθάς, Βασίλης Κρομμύδας, Χρήστος Γείτονας, Γρηγόρης Σκουλαρίκης, Ντενίζ Δημάκη, Νίκος Κουμπενάκης, Βαγγέλης Μπάρλας, Γεράσιμος Κορδάτος, Νίκος Πατεράκης, Σάκης Κωστάρης, Μαριάννα Μπατσαλιά, Κώστας Φύκας, Σωκράτης Πλιάκος, Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης, Κάραμπετ Τουρακιάν, Πελαγία και Λευτέρης Φετζιάν.

 ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Καθώς μένω στο ισόγειο μιας διπλοκατοικίας θυμάμαι το 2006, από το παράθυρο του γραφείου μου, να βλέπω τα πρωινά τον νέο ενοικιαστή του πάνω ορόφου, πότε να φεύγει για τρέξιμο και πότε, με μια τσάντα στον ώμο, να φεύγει για το κολυμβητήριο. Ανάμεσα στις κουβέντες για το τι θα κάνουμε με τον καυστήρα και

πότε θα αγοράσουμε πετρέλαιο αποκαλύφθηκε πως ήταν ο πρώτος Έλληνας αθλητής με αναπηρία που διέσχισε κολυμπώντας τα 26 χιλιόμετρα του Τορωναίου κόλπου. Ήταν ο Γιάννης Χατζήμπεης. Τρία χρόνια πριν, τον Σεπτέμβριο του 2003, είχε συλλάβει, οργανώσει και κολυμπήσει μαζί με άλλους τέσσερις αθλητές

με αναπηρία, το “Αιγαίαθλον”. Μια μαραθώνια κολυμβητική σκυταλοδρομία ανοιχτής θαλάσσης από το Σούνιο μέχρι τη Μήλο. (140 χλμ) που είχε σκοπό να περάσει μηνύματα για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. (www.aegeathlon.com).

Αργότερα, καλεσμένος στα γενέθλια του Γιάννη, στον απάνω όροφο, γνώρισα κάποιους απ’ αυτούς τους αθλητές όπως τον Σάκη Κωστάρη, τον Νίκο Πατεράκη και τον προπονητή Γιώργο Μαθά, τον πρώτο έλληνα που διέσχισε επίσημα τη Μάγχη μετά τον Ιάσωνα Ζηργάνο. Ανθρώπους που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην προώθηση του αθλητισμού για Άτομα Με Αναπηρία στη χώρα μας.

Πράγματι, ενώ οι πρώτοι Παραολυμπιακοί αγώνες έγιναν στη Ρώμη το 1960, στην Ελλάδα άργησε να διαδοθεί ο θεσμός και να γίνουν «προσβάσιμα» τα αθλήματα. Ο Γιάννης, που γεννήθηκε με αναπηρία στο αριστερό χέρι, κολυμπούσε χιλιόμετρα στην ανοιχτή θάλασσα από παιδί. Έβαζε και ένα κέρμα στο μαγιό του για το λεωφορείο της επιστροφής. Γράφτηκε σε ομάδα κολύμβησης αλλά ο προπονητής τον έδιωξε αφού δεν ήταν αρκετά ανταγωνιστικός όσο τα αρτιμελή παιδιά. Αυτό δεν τον εμπόδισε, μαζί με τον Σάκη Κωστάρη, τον Νίκο Πατεράκη και αργότερα τον Γιώργο Μαθά ως προπονητή, να κάνουν διεθνή κολυμβητική καριέρα και να διακριθούν σε πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες διοργανώσεις. Με εντυπωσίασε τότε η λάμψη, το χιούμορ και το πνεύμα τους. Κατάλαβα πόσο σημαντικά είναι τα ψυχικά τους αποθέματα για να κατορθώσουν τα απίστευτα πράγματα που έχουν κάνει. Δεν ήξερα εάν είχαν δημιουργήσει αυτά τα αποθέματα λόγω αναπηρίας ή εάν τα είχαν έτσι κι αλλιώς από τη φύση τους όπως ο προπονητής τους, ο Γιώργος Μαθάς, που είναι αρτιμελής. Ο αποκαλούμενος και “Πάπας της μαραθώνιας κολύμβησης ” είχε την ίδια εξυπνάδα, απλότητα και παιδική αγνότητα. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, αυτά τα χαρακτηριστικά είναι σαν να έγιναν η μουσική των 78 λεπτών του ντοκιμαντέρ που ολοκληρώσαμε με τον Γιάννη.

Στις 6 Ιουλίου του 2014, στις 06.45 το πρωί, στη λίμνη Waldsee, 12 χιλιόμετρα έξω από τη Φρανκφούρτη, ο Παντελής Μαντζανάς, ο Έντυ Διαμαντόπουλος κι εγώ, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα απίστευτο θέαμα: 3.015 αθλητές, γυναίκες και άντρες από 20 έως 75 χρονών, ετοιμάζονταν να βουτήξουν. Διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικοί σωματότυποι, διαφορετικές εθνικότητες και φυλές. Απ’ αυτούς οι επαγγελματίες δεν είναι πάνω από 50. Όλοι οι άλλοι είναι ερασιτέχνες. Είναι η εκκίνηση ενός Ironman, της πιο μεγάλης και μαζικής οργάνωσης μαραθωνίου τριάθλου. Ο Γιάννης, ένας αθλητής με αναπηρία ανάμεσα σε τρεις χιλιάδες αρτιμελείς, περίμενε κι αυτός όπως όλοι. Εμείς, με τις κάμερες, ψάχναμε να τον βρούμε αλλά ήταν αδύνατον. Αναρωτιόμουν εκείνο το πρωί εάν τελικά η ταινία που θα κάνουμε θα αποδίδει την ιδέα που του είχε μπει στο μυαλό από το 2011: Να εμφυσήσει στα παιδιά του την αγάπη για τον αθλητισμό προσφέροντάς τους κάποιες ζωντανές αθλητικές εικόνες.

 Η κόρη του, Μελίνα, ήταν τότε τριών χρονών και ο γιος του, Φίλιππος, λίγων μηνών. Με τη γέννηση της Μελίνας, μετά από μια περίοδο που ονομάζει “αγρανάπαυση”, είχε επιστρέψει στον πρωταθλητισμό δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του στο Τρίαθλο. Βγήκε έβδομος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα «Paratriathlon» του 2012. Μου παραπονιότανε πως θα μπορούσε να πάει και καλύτερα γιατί ενώ ήταν αρκετά καλός δρομέας και κολυμβητής, στο ποδήλατο ήταν άπειρος. Ήξερε το πάθος μου για το ποδήλατο και σε μια από τις προπονήσεις του, που με είχε καλέσει να τον συνοδεύσω, μοιράστηκε μαζί μου την απόφασή του να συμμετέχει στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Ironman της Φρανκφούρτης. Τι είναι αυτό; Τρίαθλο μαραθωνίων αποστάσεων: 3,86 χλμ. κολύμβηση, 180 χλμ. ποδήλατο, 42 χλμ. τρέξιμο. Όλα σε μια μέρα. Tο ένα πίσω απ’ το άλλο. Είχε ήδη δηλώσει συμμετοχή. Θα άντεχε; Το περιθώριο που είχε μπροστά του για προπονήσεις ήταν λιγότερο από έξι μήνες. Στην οικογένειά του ακόμα δεν είχε πει τίποτα. Του πρότεινα να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ.

Είπα την ιδέα και στη Δήμητρα Νικολοπούλου, σκηνοθέτιδα και κολυμβήτρια στα νεανικά της χρόνια. Ενθουσιάστηκε. Αυτή την ταινία θα την συν-σκηνοθετούσαμε. Αρχίσαμε να οργανώνουμε τις λήψεις και να παρακολουθούμε τον Γιάννη σε κάποιους αγώνες προετοιμασίας στον Σχινιά και στο ΟΑΚΑ. Εγώ θα έγραφα το σενάριο. Θα ήταν μια ταινία για το τρίαθλο, τη φιλία, τη μητρότητα, την πατρότητα καθώς και γι’ αυτά που τραβάνε οι γυναίκες που οι άντρες τους θέλουν να γίνουν IRONMAN. Μια ταινία με χιούμορ, δράση και αισιοδοξία. Ένα ντοκιμαντέρ που θα παρακινούσε τον κόσμο να μάθει να χαίρεται τη ζωή δοκιμάζοντας τα όρια του. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θα είχε και αυτόν τον τίτλο.

Όλ’ αυτά διακόπηκαν βίαια με τον θάνατο της Δήμητρας που αρρώστησε και πέθανε από καρκίνο μέσα σε έξι μήνες. Το υλικό με τον Γιάννη να κολυμπάει, να ποδηλατεί και να τρέχει στη Φρανκφούρτη, από τις εφτά το πρωί ως τις οκτώ το βράδυ, εγκαταλείφθηκε. Εγκαταλείφθηκαν και οι προσπάθειες χρηματοδότησης της παραγωγής. Όλα πάγωσαν για τέσσερα χρόνια. Και τότε, τον Ιούνιο του 2018, έγινε ένα μικρό θαύμα. Η Μελίνα και ο Φίλιππος μεγάλωσαν και ήρθε η ώρα να προσφέρουν εκείνα στον πατέρα τους μια ζωντανή, αθλητική εικόνα: Να τρέξουν έναν από τους πρώτους τους αγώνες παιδικού τριάθλου. Τα κινηματογραφήσαμε με τον Αργύρη Θέο και τον Παναγιώτη Στεργιανό. Τους πήραμε συνεντεύξεις τοποθετώντας τα στο φακό με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάναμε για τους μεγάλους. Τα υποβάλλαμε στους ίδιους τεχνικούς περιορισμούς και αυτό το πείραμα άνοιξε ένα νέο δρόμο στο μοντάζ και στη μορφή όλης της ταινίας. Άλλα σιωπούσαν, άλλα έκαναν αταξίες, άλλα προσπαθούσαν να συγκεντρωθούν και να ανταπεξέλθουν σοβαρά. Είναι ίσως η πρώτη φορά που ένα ντοκιμαντέρ διερευνά εάν τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν κάτι τόσο ακραίο. Γιατί οι μεγάλοι απολαμβάνουν αυτή την κακουχία, αυτό το βάσανο; Γιατί υποβάλλουν τα σώματά τους σε μια δοκιμασία που βάζει σε κίνδυνο την ίδια την υγεία τους; Γιατί το Ironman είναι τόσο δημοφιλές;

Παρατηρώντας τις αντιδράσεις των παιδιών με τον Γιώργο Πατεράκη οδηγηθήκαμε να μοντάρουμε παράλληλα τον παιδικό αγώνα και την κορυφαία διοργάνωση των ενηλίκων. Η προετοιμασία τους, το ταξίδι από το σπίτι τους ως την Παλλήνη και το ταξίδι του Γιάννη από την Αθήνα ως την Φρανκφούρτη, η τεράστια διαφορά κλίμακας χώρου και σωμάτων ενορχήστρωσε αυθόρμητα τις εικόνες σε μια κινηματογραφική συμφωνία. Οι σκηνές απόκτησαν μιαν άλλη λειτουργία, άρχισαν να φανερώνουν το παιχνίδι της πειθαρχίας που παίζουμε με τον εαυτό μας και τα παιδιά μας, τη θέλησή μας ν’ ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των άλλων ή ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτές. Άρχισαν να φανερώνουν με ποιό τρόπο ο αθλητισμός μας βοηθάει να μεγαλώσουμε και πως, όταν έχουμε πια μεγαλώσει, να κρατήσουμε ζωντανή μέσα μας την παιδική μας αγνότητα. Ένα φάσμα συναισθημάτων ξεπήδησε απρόσμενα: Αγωνία, ενθουσιασμός, φόβος… Μικρά θραύσματα χρόνου, πριν και μετά τα τρία αγωνίσματα, άρχισαν να μοιάζουν με μεγάλες περιόδους όπως εκείνες ανάμεσα στη μια γενιά και την άλλη κάνοντας την ταινία να μοιάζει σαν μινιατούρα της ζωής.

Δ. Γιατζουζάκης – Νοέμβριος 2021