Ο Θοδωρής Αγγελίδης, κατά φίλους “Taliban”, αντιμέτωπος εδώ και δύο χρόνια με την “επάρατη νόσο”, περιγράφει την δική του βιωματική εμπειρία στο IM 70.3 Greece
Ονομάζομαι Θεόδωρος Αγγελίδης και για τους φίλους μου «Ταλιμπάν» (ή «Ταλιμπανάκος»).
Ασχολούμαι χρόνια με τον αθλητισμό και γενικά με αρέσει να πιέζω τον εαυτό μου στα κόκκινα, δεν έχω αίσθηση του φόβου και μου αρέσουν οι καινούργιες προκλήσεις. Έχω πέντε χρόνια που ασχολούμαι με το τρίαθλο. Μου αρέσουν πολύ οι αγώνες της μεσαίας απόστασης (Half Distance, 70.3) και γενικά το IRONMAN.
Όλα ξεκίνησαν μόλις μετά από κάθε προπόνηση, το τελευταίο διάστημα άρχιζα να πιάνω εξογκώματα στο σώμα μου και ότι έχει να κάνει με λεμφαδένες στο λαιμό, στη μασχάλη και γενικά κάτω στην βουβωνική χώρα είχα βγάλει κάτι καρούμπαλα.Είχα κάνει μία αξονική το 2019 αλλά δεν βρήκαν τίποτα και έτσι εγώ συνέχισα να αθλούμαι.
Πριν δύο χρόνια έκανα πιο συγκεκριμένες εξετάσεις και συγκεκριμένα το περήφημο “pet scan” και μία ακόμη βιοψία. Eκεί οι γιατροί διαπίστωσαν ότι έχω λέμφωμα στους λεμφαδένες τρίτο προς τέταρτο στάδιο. Οι πρώτες σκέψεις μου δεν ήταν τίποτα άλλο από το ότι θα έπρεπε να περνάω πολύ χρόνο στα νοσοκομεία και αυτό, δεν μου αρέσει καθόλου γιατί όταν ήμουν πιο μικρός είχα δύο σοβαρά τροχαία με μηχανή. Στο ένα το τροχαίο ήμουνα δύο μέρες σε κώμα. Ακόμα έχω περάσει πάνω από τρεις μήνες σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.) και δεν ήθελα ποτέ να ξανά περάσω κάτι τέτοιο οπότε περίμενα να δω τι θα μου πει γιατρός και να κάνω υπομονή..
Το πρώτο που με είπε γιατρός είναι να μην πιέζω τον εαυτό μου στα κόκκινα γιατί θα ξεκινούσαμε τον πρώτο χρόνο βαριές χημειοθεραπείες και γενικά ότι πρέπει να προσέχω πάρα πολύ τον εαυτό μου για να μην κολλήσω κανένα μικρόβιο. Εγώ δεν μπορούσα να κόψω τη γυμναστική και έτσι σε κάθε μου θεραπεία πήγαινα με το ποδήλατο για να κάνω την χημειοθεραπεία και έφευγα. Οι γιατροί μου είπανε «ότι πρώτη φορά βλέπουν τέτοιο ασθενή με τέτοιο ανοσοποιητικό και τέτοια θέληση».. Από εκεί βγαίνει και το παρατσούκλι μου «Ταλιμπάν».
Οι πρώτες θεραπείες ήτανε δύσκολες: είχα αναγούλες αλλαγή συμπεριφοράς και γενικά δεν ήταν καθόλου ωραίο όλο αυτό που βίωνα αλλά εκεί που έβρισκα την γαλήνη ήταν στη γυμναστική γενικά στην προπόνηση είτε στο ποδήλατο είτε στο κολύμπι είναι στο τρέξιμο. Δεν σταμάτησα ποτέ τις προπονήσεις και περίμενα πως και πως, να μου δώσει το πράσινο φως ο γιατρός να τρέξω έναν αγώνα, να μου φύγει όλο αυτό που έχω μέσα μου, όλη αυτή η πίεση και όλο αυτό που περνάω. Ο πρώτος χρόνος πέρασε και δεν μπόρεσα να κάνω τον αγώνα που περίμενα όλη τη χρονιά.
Φτάσαμε στο δεύτερο χρόνο της θεραπείας που γίνεται όλο και πιο δύσκολο γιατί από τα φάρμακα έχουν καεί οι φλέβες.. Και το μόνο που με ζορίζει είναι το πως θα βρούνε την φλέβα για να βάλουν το φάρμακο.. Τίποτα άλλο δε με νοιάζει πλέον.. Ζούσα με την ελπίδα να μου δώσει η γιατρός μου, το πράσινο φως για να τρέξω τον αγώνα.. Τελικά είδαμε ότι οι θεραπείες πηγαίνουν καλά και μου έδωσε την άδεια και έτρεξα επιτέλους τον αγώνα..
Όταν τερμάτισα δεν ένιωσα τίποτα άλλο από ένα μεγάλο ευχαριστώ στον εαυτό μου που παρά από όλα αυτά που περνάει συνεχίζει και είναι δυναμικός μαχητής και δεν τα παρατάει ποτέ..
Σε όλους εσάς που περνάτε δύσκολες στιγμές, που παλεύετε με την ασθένεια, τον πόνο ή την απελπισία: Μην τα παρατάτε!
Η κάθε ημέρα είναι μια νέα ευκαιρία να δείξετε στον εαυτό σας πόσο δυνατοί είστε. Μπορεί να μην μπορεί να ελέγξετε όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας, αλλά μπορείτε να ελέγξετε το πως αντιδράτε. Και αυτό είναι πραγματική νίκη.
Σήμερα, μέσα από το παράδειγμα του ανθρώπου μου, θέλω να πω σε όλους: Η ζωή είναι ένας Μαραθώνιος ψυχής. Και όσο δύσκολη και αν είναι η διαδρομή, πάντα αξίζεις να συνεχίζεις..
Άννα Μπαχαριάδου (Κυριακή 26/10/2025, μετά τον τερματισμό του Θ.Αγγελίδη)
Δείτε τις δηλώσεις του Θοδωρή στα swimbikerun.gr stories, μετά τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας